ಡಿಸೆoಬರ್ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆ ಎಂದರೆ ಸಾಫ್ಟ್ವೇರ್ ಉದ್ಯೋಗಿಗಳಿಗೆ ಒಂದು ತರಹದ ಸಂತೋಷ, ಹೆಚ್ಚು ಕೆಲಸವಿಲ್ಲ ಅದರ ಮೇಲೆ ರಜೆಗಳು ಹಾಕುವ ಯೋಗ.
ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಎಂದರೆ ಏನೆಂದೂ ತಿಳಿಯದವರೆಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆ ಮಾಡುವುದು, ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಬರುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುವುದು, ಇಡೀ ಕಂಪನಿಯನ್ನು ಬಾಡದ ಹೂಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸುವುದು,
ಅಶೋಕ ಮರಗಳ ತರಹದ ಗಾಳಿಬೀಸದ ಮರಗಳಿಗೆ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿ ಫೋಟೋ ತೆಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಇನ್ನೂ ಹುಟ್ಟಲು ಸಮಯವಿರುವ ಶಿಶುವನ್ನು ಸಿಜರಿಯನ್ ಮಾಡಿ ತೆಗೆದು, ಹ್ಯಾಪಿ ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಹೇಳಿ ಪಾರ್ಟಿ ಮಾಡುವುದು.
ಮೇಲಿನ ಯಾವ ಆಚರಣೆಯನ್ನೂ, ಹಿಂದೆoದೂ ನೋಡಿ ಮಾಡಿ ಅಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲದ ನನಗೆ ಏನೋ ಹೊಸ ಅನುಭವ. ಎಷ್ಟೋ ಜಯಂತಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ನಾವು, ಇದೂ ಒಂದುತರ ಕ್ರಿಸ್ತ ಜಯಂತಿ ಅಂತ ಆಚರಣೆ ಮಾಡಿ ಮಜ ಮಾಡಿದೆವು.
ಹೀಗೆ ನಾನು ಕೂಡ ಕ್ರಿಸ್ತ ಹುಟ್ಟುವ ೬ ದಿನ ಮುಂಚೆಯೇ ಎಲ್ಲ ಆಚರಣೆ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ವಾರ ರಜೆ ಹಾಕಿ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟೆ.
ಬೆಳಗ್ಗೆ ೫ ಗಂಟೆಗೆ ಊರು ತಲುಪಿದೆ, ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿ, ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿದ್ದ ತೋಟ, ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಬಾ ಎಂದರೆ ಬರದೆ, ಹಬ್ಬಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಪುಷ್ಯಮಾಸದಲ್ಲಿ ವಾರಗಟ್ಟಲೆ ಬರುತ್ತಿರುವ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಿರುವಂತೆ ಅನಿಸಿತು,
ಮಗ ಬಂದಾಗ ಹಬ್ಬ ಮಾಡುವ ಎನ್ನೋ ಮನಸ್ತಿತಿ ರೂಡಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ, ಹಾಗಂತ ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಮಾಡ್ತೀವಿ ಅಂತ ಅಲ್ಲ!
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದು, ಅಜ್ಜಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ಅನಿಸಿ, ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರಿನ ಬಳಿಯಿರುವ ಸಖರಾಯಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆ.
ಹೊಳಲ್ಕೆರೆಯಿಂದ ಸಖರಾಯಪಟ್ಟನಕ್ಕೆ ಕಡೂರು ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದು ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿ,
ಎಲ್ಲ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿ, ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ.
ಅದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಹತ್ತಿದ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಸ್ತಿ ಜನ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಒಬ್ಬ ವಯಸ್ಸಾದ ಮದುಕ ಹೊಸದುರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿದ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು, ಕೊಂಕಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಅಂತ ಎರಡು ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾನೆ,
ಪ್ಯಾoಟು ಷರಟು ಧರಿಸಿದ್ದಾನೆ, ನೀಟಾಗಿ, ಇರುವ ಕೂದಲಿಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚಿ, ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ ಬಾಚಿದ್ದಾನೆ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ದೇಹಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದರೂ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ ಬತ್ತಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ತರಹ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು, ನೇರವಾಗಿ ಬಂದು ನನ್ನ ಎದುರು ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರು.
ನಾನು ಅಷ್ಟೇನು ಗಮನಿಸದೆ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.
ಆತ ಆಕಡೆ ಈಕಡೆ ನೋಡಿ ಒಂದು ತರಹ ಭಯದಿಂದ, ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು, ಸರ್ ಅಂದರು.
ನಾನು ಕತ್ತೆತ್ತಿ ಏನು ಎಂದೆ.
ಇದು ಅರಸಿಕೆರೆಗೆ ಹೋಗತ್ತದೆ ಅಲ್ವ ಅಂದರು.
ಹಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಯಾಕೋ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಜನ ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಇದಾರಲ್ವ ಎಂದರು.
ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು ಬಿಡಿ ಯಜಮಾನರೆ, ನಿಮ್ಮ ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಹಕ್ಕು ಚಲಾಯಿಸದೆ ಸೀಟು ಸಿಕ್ತಲ ಎಂದೆ.
ಅದಕ್ಕೆ ನಕ್ಕು, ಅಲ್ಲ ಸರ್ ಇಷ್ಟು ಕಮ್ಮಿ ಜನ ಇದ್ದಾರೆ.. ಭಯ.. ಅಷ್ಟೆ ಎಂದು ಅನುಮಾನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು.
ಏನು ಆಗಲ್ಲ ಸರ್, ಮುಂದೆ ಕಡೂರು ಬಳಿ ಹತ್ತುತಾರೆ. ಯಾಕೆ ಭಯ ಅಂತೀರ, ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂಡಿ ಅಂತ ಏನೋ ದೊಡ್ಡ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳುವವನಂತೆ ಹೇಳಿ ಹಾಗೇ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಳಿದೆ.
ಹಾಗೇ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಲೋಚನೆಯ ಪದರ ತೆರೆಯಿತು, ಯಾಕೆ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಭಯ? ದುಡ್ಡಿಲ್ಲದವರಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಭಯ ಅಂತ ಕೇಲಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಈತ ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಶ್ರೀಮಂತನ ತರಹ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ, ಸಾಕಷ್ಟು ಹಣ ಇದೆ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ಆದರೂ ಯಾಕೆ ಭಯ?
ವಯಸ್ಸಿದ್ದಾಗ ದುಡಿದಿದ್ದನ್ನು ಕಾಯುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದ್ದಕ್ಕೆ ಭಯವೇ? ಅಥವಾ ವಯಸ್ಸಾದರೂ ಹಣದ ವ್ಯಾಮೋಹ ಬತ್ತದ್ದಕ್ಕೆ ಭಯವೇ? ಕುತೂಹಲದ ಕಟ್ಟೆ ಒಡೆದು, ಸರ್ ಯಾಕೆ ಭಯ ಎಂದೆ?
ಏನಿಲ್ಲ ಸರ್, ಜನ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ, ಯಾರಾದ್ರು ಬಂದು ಬೆದರಿಸಿ ಲಗೇಜು ಕದ್ದಾರು ಅಂತ ಅಷ್ಟೆ.
ಒಹ್ ಹಾಗಾ ಏನು ಭಯ ಬೇಡಿ ಮುಂದೆ ಜನ ಹತ್ತುತಾರೆ ಎಂದೆ, ಸರಿ ಏನು ಅರಸೀಕೆರೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾಯಿರೋದು ಎಂದೆ.
ಏನಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ ಮಗನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೀನಿ ಎಂದರು. ಹಾಗೇ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆದು ನನ್ನ ಪರಿಚಯವೂ ಆದಮೇಲೆ,
ಆತ ತನ್ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಮಗನಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರಂತೆ, ಮಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಸೈಟ್ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದಾರಂತೆ ಅಲ್ಲೂ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಬೇಕಂತೆ.., ಕೊನೆಗೆ ಹೇಳಿದ, ಆತ PWD ಲಿ ಸೇ(ಶೇ)ವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ.
ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಇಷ್ಟು ಆಸೆ ಹೊತ್ತ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನೋಡಿ.
ಅಂಗಗಳೆಲ್ಲವು ಶಕ್ತಿ ವಿಹೀನವು,
ಒಂದೂ ಹಲ್ಲೂ ಬಾಯೋಳಗಿಲ್ಲ,
ದಂಡದ ಬಲದಿ ನಡೆಯುವ ವೃದ್ಧನು,
ಆಶಾ ಪಿಂಡವ ಬಿಡಲಾರ. ಅಂತ ಯಾವಾಗಲೋ ಓದಿದ್ದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದು ನಗು ಬಂತು.
ಇದೇನು ಜೀವನೋತ್ಸಾಹವೋ? ಅಥವಾ ಆಸೆಯೋ? ಅಥವಾ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲಿನ ಅತೀ ವ್ಯಾಮೋಹವೋ? ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಹಾಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಬೀರೂರು ಸಿಕ್ಕಿತು, ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಗೆ ತುಂಬಾ ಜನ ಹತ್ತಿದರು, ಆಗ ಓ ತುಂಬ ಜನ ಬಂದರಲ್ಲ, ಮುದುಕನಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿರಬೇಕೆಂದು ಆತನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ,
ಏನ್ ಸರ್, ನೋಡಿ ತುಂಬಾ ಜನ, ಈಗಲಾದರೂ ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತ್ಕೊಳಿ ಎಂದೆ.
ಆತ ಭಯದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಹೆ ಏನಪ್ಪ!, ಇಷ್ಟೊಂದು ಜನ ಹತ್ತಿದರು, ಈ ನೂಕು ನುಗ್ಗಲಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರು ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ಲಪಟಾಯಿಸಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಂದರು.
ದೇವರೇ ನೀನೇ ಇವರನ್ನು ಕಾಪಾಡಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸಿ, ಏನು ಭಯ ಬೇಡ ಸರ್, ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತ್ಕೊಳಿ ನನ್ನ ಸ್ಟಾಪ್ ಬಂತು ನಾನು ಇಳೀತೀನಿ ಅಂತ ಕಡೂರು ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದೆ.
ಈತ ಎಲ್ಲಾ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದಲೂ ಜನರನ್ನ ಕಳ್ಳರoತೆಯೇ ನೋಡುತ್ತಾನಲ್ಲ ಅಂತ ಅನಿಸಿ ಅವನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆನೆದು ನಗು ಬಂತು.
ಪಾಪ, ಜಗತ್ತನ್ನು ತನ್ನoತೆಯೇ ಕಾಣು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ನಂಬಿದಂತಿದೆ ಮುದುಕ!!!
-ಹರೀಶ್
ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಎಂದರೆ ಏನೆಂದೂ ತಿಳಿಯದವರೆಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮಾಚರಣೆ ಮಾಡುವುದು, ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಬರುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುವುದು, ಇಡೀ ಕಂಪನಿಯನ್ನು ಬಾಡದ ಹೂಗಳಿಂದ ಅಲಂಕರಿಸುವುದು,
ಅಶೋಕ ಮರಗಳ ತರಹದ ಗಾಳಿಬೀಸದ ಮರಗಳಿಗೆ ಅಲಂಕಾರ ಮಾಡಿ ಫೋಟೋ ತೆಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಇನ್ನೂ ಹುಟ್ಟಲು ಸಮಯವಿರುವ ಶಿಶುವನ್ನು ಸಿಜರಿಯನ್ ಮಾಡಿ ತೆಗೆದು, ಹ್ಯಾಪಿ ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಹೇಳಿ ಪಾರ್ಟಿ ಮಾಡುವುದು.
ಮೇಲಿನ ಯಾವ ಆಚರಣೆಯನ್ನೂ, ಹಿಂದೆoದೂ ನೋಡಿ ಮಾಡಿ ಅಭ್ಯಾಸವಿಲ್ಲದ ನನಗೆ ಏನೋ ಹೊಸ ಅನುಭವ. ಎಷ್ಟೋ ಜಯಂತಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುವ ನಾವು, ಇದೂ ಒಂದುತರ ಕ್ರಿಸ್ತ ಜಯಂತಿ ಅಂತ ಆಚರಣೆ ಮಾಡಿ ಮಜ ಮಾಡಿದೆವು.
ಹೀಗೆ ನಾನು ಕೂಡ ಕ್ರಿಸ್ತ ಹುಟ್ಟುವ ೬ ದಿನ ಮುಂಚೆಯೇ ಎಲ್ಲ ಆಚರಣೆ ಮುಗಿಸಿ ಒಂದು ವಾರ ರಜೆ ಹಾಕಿ ಊರಿಗೆ ಹೊರಟೆ.
ಬೆಳಗ್ಗೆ ೫ ಗಂಟೆಗೆ ಊರು ತಲುಪಿದೆ, ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿ, ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿದ್ದ ತೋಟ, ಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಬಾ ಎಂದರೆ ಬರದೆ, ಹಬ್ಬಗಳೇ ಇಲ್ಲದ ಪುಷ್ಯಮಾಸದಲ್ಲಿ ವಾರಗಟ್ಟಲೆ ಬರುತ್ತಿರುವ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುತ್ತಿರುವಂತೆ ಅನಿಸಿತು,
ಮಗ ಬಂದಾಗ ಹಬ್ಬ ಮಾಡುವ ಎನ್ನೋ ಮನಸ್ತಿತಿ ರೂಡಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂತ ಅನ್ನಿಸಿ ಮನೆ ಕಡೆ ಹೊರಟೆ, ಹಾಗಂತ ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್ ಮಾಡ್ತೀವಿ ಅಂತ ಅಲ್ಲ!
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದು, ಅಜ್ಜಿ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ಅಂತ ಅನಿಸಿ, ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರಿನ ಬಳಿಯಿರುವ ಸಖರಾಯಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆ.
ಹೊಳಲ್ಕೆರೆಯಿಂದ ಸಖರಾಯಪಟ್ಟನಕ್ಕೆ ಕಡೂರು ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದು ಎಂದು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿ,
ಎಲ್ಲ ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಲ್ದಾಣ ತಲುಪಿ, ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತೆ.
ಅದು ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಹತ್ತಿದ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಜಾಸ್ತಿ ಜನ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಒಬ್ಬ ವಯಸ್ಸಾದ ಮದುಕ ಹೊಸದುರ್ಗದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿದ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು, ಕೊಂಕಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಅಂತ ಎರಡು ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದಿದ್ದಾನೆ,
ಪ್ಯಾoಟು ಷರಟು ಧರಿಸಿದ್ದಾನೆ, ನೀಟಾಗಿ, ಇರುವ ಕೂದಲಿಗೆ ಎಣ್ಣೆ ಹಚ್ಚಿ, ಚೊಕ್ಕವಾಗಿ ಬಾಚಿದ್ದಾನೆ, ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ದೇಹಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದರೂ ಜೀವನೋತ್ಸಾಹ ಬತ್ತಿಲ್ಲ ಅನ್ನುವ ತರಹ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಅವರು, ನೇರವಾಗಿ ಬಂದು ನನ್ನ ಎದುರು ಸೀಟಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತರು.
ನಾನು ಅಷ್ಟೇನು ಗಮನಿಸದೆ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಒಂದು ಕಾದಂಬರಿ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತಿದ್ದೆ.
ಆತ ಆಕಡೆ ಈಕಡೆ ನೋಡಿ ಒಂದು ತರಹ ಭಯದಿಂದ, ನನ್ನನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು, ಸರ್ ಅಂದರು.
ನಾನು ಕತ್ತೆತ್ತಿ ಏನು ಎಂದೆ.
ಇದು ಅರಸಿಕೆರೆಗೆ ಹೋಗತ್ತದೆ ಅಲ್ವ ಅಂದರು.
ಹಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ.
ಯಾಕೋ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ಜನ ತುಂಬಾ ಕಡಿಮೆ ಇದಾರಲ್ವ ಎಂದರು.
ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು ಬಿಡಿ ಯಜಮಾನರೆ, ನಿಮ್ಮ ವೃದ್ದಾಪ್ಯದ ಹಕ್ಕು ಚಲಾಯಿಸದೆ ಸೀಟು ಸಿಕ್ತಲ ಎಂದೆ.
ಅದಕ್ಕೆ ನಕ್ಕು, ಅಲ್ಲ ಸರ್ ಇಷ್ಟು ಕಮ್ಮಿ ಜನ ಇದ್ದಾರೆ.. ಭಯ.. ಅಷ್ಟೆ ಎಂದು ಅನುಮಾನದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು.
ಏನು ಆಗಲ್ಲ ಸರ್, ಮುಂದೆ ಕಡೂರು ಬಳಿ ಹತ್ತುತಾರೆ. ಯಾಕೆ ಭಯ ಅಂತೀರ, ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂಡಿ ಅಂತ ಏನೋ ದೊಡ್ಡ ಧೈರ್ಯ ಹೇಳುವವನಂತೆ ಹೇಳಿ ಹಾಗೇ ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಳಿದೆ.
ಹಾಗೇ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆಲೋಚನೆಯ ಪದರ ತೆರೆಯಿತು, ಯಾಕೆ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಭಯ? ದುಡ್ಡಿಲ್ಲದವರಿಗೆ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಭಯ ಅಂತ ಕೇಲಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಈತ ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಶ್ರೀಮಂತನ ತರಹ ಕಾಣುತ್ತಾನೆ, ಸಾಕಷ್ಟು ಹಣ ಇದೆ ಅನ್ಸತ್ತೆ. ಆದರೂ ಯಾಕೆ ಭಯ?
ವಯಸ್ಸಿದ್ದಾಗ ದುಡಿದಿದ್ದನ್ನು ಕಾಯುವ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದ್ದಕ್ಕೆ ಭಯವೇ? ಅಥವಾ ವಯಸ್ಸಾದರೂ ಹಣದ ವ್ಯಾಮೋಹ ಬತ್ತದ್ದಕ್ಕೆ ಭಯವೇ? ಕುತೂಹಲದ ಕಟ್ಟೆ ಒಡೆದು, ಸರ್ ಯಾಕೆ ಭಯ ಎಂದೆ?
ಏನಿಲ್ಲ ಸರ್, ಜನ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ, ಯಾರಾದ್ರು ಬಂದು ಬೆದರಿಸಿ ಲಗೇಜು ಕದ್ದಾರು ಅಂತ ಅಷ್ಟೆ.
ಒಹ್ ಹಾಗಾ ಏನು ಭಯ ಬೇಡಿ ಮುಂದೆ ಜನ ಹತ್ತುತಾರೆ ಎಂದೆ, ಸರಿ ಏನು ಅರಸೀಕೆರೆಗೆ ಹೋಗ್ತಾಯಿರೋದು ಎಂದೆ.
ಏನಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ ಮಗನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೀನಿ ಎಂದರು. ಹಾಗೇ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆದು ನನ್ನ ಪರಿಚಯವೂ ಆದಮೇಲೆ,
ಆತ ತನ್ನ ಜೀವನ ವೃತ್ತಾಂತ ಶುರು ಮಾಡಿದ. ಮಗನಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರಂತೆ, ಮಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಸೈಟ್ ತೆಗೆದು ಕೊಂಡಿದ್ದಾರಂತೆ ಅಲ್ಲೂ ಮನೆ ಕಟ್ಟಿಸಬೇಕಂತೆ.., ಕೊನೆಗೆ ಹೇಳಿದ, ಆತ PWD ಲಿ ಸೇ(ಶೇ)ವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ್ದೀನಿ ಅಂತ.
ಇಷ್ಟು ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಇಷ್ಟು ಆಸೆ ಹೊತ್ತ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ನೋಡಿ.
ಅಂಗಗಳೆಲ್ಲವು ಶಕ್ತಿ ವಿಹೀನವು,
ಒಂದೂ ಹಲ್ಲೂ ಬಾಯೋಳಗಿಲ್ಲ,
ದಂಡದ ಬಲದಿ ನಡೆಯುವ ವೃದ್ಧನು,
ಆಶಾ ಪಿಂಡವ ಬಿಡಲಾರ. ಅಂತ ಯಾವಾಗಲೋ ಓದಿದ್ದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದು ನಗು ಬಂತು.
ಇದೇನು ಜೀವನೋತ್ಸಾಹವೋ? ಅಥವಾ ಆಸೆಯೋ? ಅಥವಾ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲಿನ ಅತೀ ವ್ಯಾಮೋಹವೋ? ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ.
ಹಾಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಬೀರೂರು ಸಿಕ್ಕಿತು, ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಗೆ ತುಂಬಾ ಜನ ಹತ್ತಿದರು, ಆಗ ಓ ತುಂಬ ಜನ ಬಂದರಲ್ಲ, ಮುದುಕನಿಗೆ ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿರಬೇಕೆಂದು ಆತನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ,
ಏನ್ ಸರ್, ನೋಡಿ ತುಂಬಾ ಜನ, ಈಗಲಾದರೂ ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತ್ಕೊಳಿ ಎಂದೆ.
ಆತ ಭಯದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಹೆ ಏನಪ್ಪ!, ಇಷ್ಟೊಂದು ಜನ ಹತ್ತಿದರು, ಈ ನೂಕು ನುಗ್ಗಲಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರು ಗೊತ್ತಾಗದಂತೆ ಲಪಟಾಯಿಸಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಂದರು.
ದೇವರೇ ನೀನೇ ಇವರನ್ನು ಕಾಪಾಡಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸಿ, ಏನು ಭಯ ಬೇಡ ಸರ್, ಆರಾಮಾಗಿ ಕೂತ್ಕೊಳಿ ನನ್ನ ಸ್ಟಾಪ್ ಬಂತು ನಾನು ಇಳೀತೀನಿ ಅಂತ ಕಡೂರು ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಇಳಿದೆ.
ಈತ ಎಲ್ಲಾ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದಲೂ ಜನರನ್ನ ಕಳ್ಳರoತೆಯೇ ನೋಡುತ್ತಾನಲ್ಲ ಅಂತ ಅನಿಸಿ ಅವನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನೆನೆದು ನಗು ಬಂತು.
ಪಾಪ, ಜಗತ್ತನ್ನು ತನ್ನoತೆಯೇ ಕಾಣು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ದೃಢವಾಗಿ ನಂಬಿದಂತಿದೆ ಮುದುಕ!!!
-ಹರೀಶ್
